Het toeval

Anoeska hockeyt al jaren fanatiek. Eerst bij Mixed Hockey Club Nijmegen, de laatste jaren bij Union. Gescheurde kruisbanden als gevolg van het hockey zorgden ooit bij toeval voor een carrièreswitch: Tijdens haar revalidatie nam ze zittend wat taken over van haar zieke leidinggevende. Dat ging zo goed, dat er later nog een vervanging volgde. Het smaakte naar meer. ‘Ik ontdekte dat ik een leidinggevende ben die medewerkers veel vrijheid geeft. Ik geniet van het meedenken, invloed hebben, samenwerking zoeken met huisartsen, gemeenten en politie. Het samen optrekken wordt steeds belangrijker, zeker in deze tijd, waarin we ‘de verwarde mens’ meer en meer tegen komen in onze omgeving. Hoe pakken we allemaal vanuit onze eigen expertise de goede rol?’ 


Het succes   

Anoeska stond aan de wieg van de POH-GGZ, ofwel de praktijkondersteuner GGZ in de huisartsenpraktijk. Ze zat aan tafel met verzekeraar Menzis en kreeg uiteindelijk toestemming om de formatie voor de POH-GGZ flink op te schroeven, van 8 naar 23 FTE. ‘Jammer is wel dat de POH-GGZ niet goed ingebed is in onze eigen organisatie. Er is onvoldoende aansluiting bij de Programmaraad van Indigo. Dit is jammer: we zouden als organisatie veel meer kunnen profiteren van de kennis van en samenwerking met de POH-GGZ.


Ik ben trots op het body geven aan de Crisisdienst, waar ik nu werk. De dienstverlening is verbeterd, we hebben een duidelijker gezicht naar buiten en zijn een goede gesprekpartner voor ketenpartners.’ 


De leermeester

‘Dat zijn mijn ouders. Hun energie en zin in het leven zijn enorm inspirerend. Na hun pensioen hebben ze samen een stichting opgericht, waarvoor alles aan de kant gaat. Met behulp van Persoons Gebonden Budgetten ondersteunen mijn ouders gezinnen met een verstandelijk gehandicapt kind. Mijn vader doet de regelzaken, mijn moeder de begeleiding. Hun visie: ‘De cliënt bepaalt, wij bewegen mee’. Het is mooi om te zien hoe zij op deze leeftijd, begin 70, nog met zoveel passie, liefde en plezier hun werk doen. En het loopt ook nog eens supergoed. Ze hebben zelfs mensen in dienst moeten nemen vanwege de vele aanvragen. Als ik de rest van mijn carrière mijn werk met hetzelfde enthousiasme kan doen, ben ik heel blij.’ 


Het boek

‘Historische romans, zoals bijvoorbeeld die van Dan Brown, met ‘De Da Vinci Code’ of ‘Inferno’, vind ik geweldig. Vooral vanwege de relatie tot de huidige tijd met daarin het element van mysterie en spanning. Afgelopen zomer las ik ‘Brug naar de hemel’ van Ken Follett en ‘De kathedraal’. Het laatste boek gaat over een man die de droom heeft een kathedraal te bouwen en de jaren die volgen, tot het moment van nu. De tekeningen, de intriges, de rol van de kerk, de families, je wordt helemaal meegezogen in de tijd en leert ondertussen veel over de geschiedenis. Ik lees het met beelden in mijn hoofd, echte vakantiekost.’


De reis

Na de opleiding HBO-V vertrok Anoeska met een vriendin naar Midden-Amerika. In drie maanden tijd trokken ze door Mexico, Belize en Guatemala. Tweeëntwintig jaar oud, bleu, nooit eerder zo lang van huis geweest. Voor het thuisfront gold de regel: geen bericht is goed bericht. ‘Voor ons was het één groot avontuur. We snoven cultuur en genoten van de natuur, leerden de Spaanse taal en ontmoetten interessante mensen vanuit de hele wereld. 

In Mexico-Stad kwamen we in een sportwinkel in contact met twee mannen. Ze nodigden ons uit, leidden ons rond, fêteerden ons, namen ons mee naar leuke wijken waar muziek werd gemaakt, naar plekken waar vanaf de rotsen in de zee werd gedoken. Ze haalden ons weg uit het armoedige hotelletje waar we zaten en gaven ons een hotelkamer met roomservice. Denk nu niet dat we lastig gevallen werden. Er waren geen verwachtingen. We hadden samen geweldige dagen.

 

Tijdens onze reis hadden we nog al wat darmproblemen, waardoor we sterk vermagerd terugkwamen in Nederland. En we stonken, omdat onze terugvlucht niet meer bleek te bestaan en we dagen hadden moeten wachten op het vliegveld.’ 

purper 43
jaargang 7 2016
07

Scroll naar beneden om het artikel te lezen

Ze is middenvelder en spelverdeler. Op het veld, maar misschien ook wel in het dagelijks leven. Anoeska van Gorkum, zorgmanager van de Crisisdienst en het IHT in Arnhem. Een gesprek over haar leven en werk, aan de hand van van te voren vastgestelde thema’s. 


Door Hanneke Sizoo


Wil je dit delen?
Wil je reageren?
MEER DAN EEN
COLLEGA
‘Ik wilde zo graag op het toneel staan, in musicals spelen’

Familie

‘Als kind ben ik veel verhuisd, van Wageningen naar Den Bosch, Utrecht, Bergen op Zoom, Nijmegen en Almelo. Op die laatste plek vond mijn moeder dat het genoeg was geweest. 

Zij werkte toen zelf bij een medisch kinderdagverblijf in Almelo. Tot die tijd verhuisden wij -drie kinderen, waarvan ik de oudste ben- steeds mee, naar al die plekken waar mijn vader als welzijnswerker een baan had. Mijn ouders kregen vanaf dat moment een weekendhuwelijk. Mijn vader maakte in het westen van het land carrière als directeur van verzorgingshuizen en werd later directeur van de SPD. 


Natuurlijk doet dat wat met kinderen, al dat verhuizen en wisselen van scholen. Je past je steeds weer aan, doet je best om er bij te horen. Juist daarom genoot ik zo van Nijmegen, waar ik nooit meer ben weggegaan.’ 


Kleinkunstacademie

‘Vanuit Almelo verhuisde ik naar Nijmegen, om daar de HBO-V te gaan doen. Ik ging op kamers en genoot van het vrije studentenleven en de gezelligheid, het samen wonen met anderen. Na afronding van de HBO-V besloot ik auditie te doen voor de kleinkunstacademie. Ik wilde zo graag op het toneel staan, in musicals spelen. Een pittige selectie volgde, samen met 600 anderen. Ik mocht door naar de volgende ronde, voor een selectie die veertien dagen duurde. En ben het uiteindelijk niet geworden.’ 


Anoeska vond een alternatief in de kleinkunstopleiding bij de Lindenberg in Nijmegen. Na een jaar stopte het, omdat het niet te combineren was met haar werk en het drie keer in de week hockeyen met het damesteam. ‘Ik heb wel altijd affiniteit gehouden met kleinkunst, schreef veel liedjes voor speciale gelegenheden, welke ik alleen of samen met anderen voordroeg.’ 


De teleurstelling

‘Dat het me nooit gelukt is op de Kleinkunstacademie te komen, vind ik jammer. Stel je toch voor dat ik wel aangenomen was. Dan had mijn leven er totaal anders uitgezien. Misschien had ik wel in Les Miserables gespeeld, of in Soldaat van Oranje!’


Mijn gezin

‘Op mijn achtentwintigste werd ik verliefd op een vrouw. We zijn al jaren bij elkaar, trouwden en kregen samen onze dochter. Pleun is nu acht jaar oud. Ik vond het destijds ingewikkeld om mijn omgeving te vertellen over mijn vriendin. In de eerste plaats worstel je zelf met je gevoel, vraag je jezelf af of het zal blijven en of je er alles voor overhoop moet halen. Ik kon niet goed inschatten hoe mijn omgeving zou reageren. Ik had al relaties gehad met mannen en was al wat ouder, dat maakt het misschien nog wat lastiger. Een nieuwe baan in Arnhem bij 

Pro Persona maakte het uiteindelijk makkelijker. Je komt nieuw binnen en kunt meteen vertellen hoe het zit als het ter sprake komt. 


Ik heb lange tijd geen kinderen gewild, dacht dat het niets voor me was. Maar dat veranderde. Het duurde lang voordat we uiteindelijk moeder werden. En nu ben ik zo blij dat ik het mee mag maken. Het proces van opgroeien, samen leuke dingen doen, je dochter die bij je in bed kruipt. Ik weet nu, een kind verandert je perspectief op het leven. Het komt simpelweg op de eerste plaats.’


De werkervaring

Als SPV werkte Anoeska vier jaar bij de kind- en jeugdafdeling. In een groot team, zeer zelfstandig, met een eigen caseload. ‘Er was weinig overleg en je had een grote verantwoordelijkheid. Ik was de enige SPV, samen met andere disciplines. Ik werkte met kinderen, ouders en scholen, de Raad voor de Kinderbescherming et cetera. Ik leerde op deze plek ontzettend veel voor mijn latere carrière. Bijvoorbeeld het belang om kinderen niet te vergeten in de behandeling, er altijd naar te vragen. Ingewikkeld is soms de geheimhoudingsplicht. Hoe verhoudt zich die tot het welzijn van kinderen? Als de gezondheid van kinderen in het geding is heb je een meldingsplicht. Maar er is soms een grijs gebied.’ 


‘Ik plan niet waar ik over tien jaar wil zijn. Ik ben blij met waar ik nu sta, heb het naar mijn zin en werk met prettige mensen om mij heen. Allemaal collega’s met hart voor de cliënt, bereid om hard te werken. Ze zijn ook eigenwijs, maar daar houd ik wel van. De behoefte om steeds maar weer iets anders te doen is er niet meer. Ik wil me graag binden.’

‘Ik heb lange tijd geen kinderen gewild, dacht dat het niets voor mij was’
‘Mijn collega's zijn eigenwijs, maar daar houd ik wel van
Sluitenvorige pagina'svolgende pagina's
Sluiten

Reactie

Stuur een reactie naar de redactie
Sluiten