purper 42
jaargang 7 2016
FAMILIE
Vader Frank, moeder Lisette, dochters Inge en Judith, allemaal werken ze voor Pro Persona, al maken de dochters ‘even’ een uitstapje. 


Door Hanneke Sizoo


Inge Centen, begeleider Flexpool


‘Mijn zusje draaide de vroege dienst, ik de late’


‘Ik heb altijd gezegd: Nooit ga ik in de psychiatrie werken. Ik vond het veel te heftig. Toch kwam ik tijdens mijn studie Maatschappelijk Werk bij Pro Persona terecht. Ik kreeg een bijbaantje als voedingsassistent, dat leek me een goede manier om het uit te proberen. Een deel van mijn taak was ‘toezicht houden’ op een groep patiënten. En wat bleek, ik vond dat het leukste onderdeel van het werk. Iedere dag gebeurde er iets anders. Ik was om.


Na mijn afstuderen ben ik gaan flexen bij Pro Persona. Op de locatie Nijmeegsebaan, bij Aurora (nu locatie Reinier Postlaan) en later in Siependaal en de Braamberg. Ik ontdekte dat ik nog veel te leren had, de groepen waarmee ik werkte waren pittig. Mijn verlangen naar een vaste aanstelling groeide, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Uiteindelijk heb ik op een vacature gesolliciteerd als leerling-verpleegkundige bij de Reinier van Arkel Groep in Den Bosch, waar ik in september begin.


Ik vind het moeilijk om Pro Persona los te laten, het maakt al zo lang deel uit van mijn leven. Het is een fijne organisatie om voor te werken. Ik heb een band met het Flexbureau. De teams vangen me goed op, als flexer heb ik een volwaardige plek. Ik denk na over de patiënten die ik heb ontmoet, wil weten hoe het met ze is. Dus, wie weet kom ik wel terug als ik mijn diploma heb. 


Hoe ik het vind dat mijn ouders bij Pro Persona werken? Ik weet niet beter. Het is leuk om je familie tegen te komen op het werk. Mijn moeder zag ik soms in de pauze, met mijn zusje had ik laatst een overdracht; zij draaide de vroege dienst, ik de late. En toen ik een cursus agressiehantering volgde bij Trivier, zeiden ze: Ben je de dochter van Frank Centen? Ja, die kennen we wel.’ 




ALLEMAAL

Scroll naar beneden om het artikel te lezen

Wil je dit delen?
Wil je reageren?

Judith Centen, (ex)begeleider Flexpool


‘Ik ben opgevoed met de moraal dat iedereen gelijkwaardig is en recht heeft op behandeling’


‘Mijn vader werkte al met tbs-ers toen ik op de basisschool zat. Hij vertelde altijd interessante verhalen, bijvoorbeeld over patiënten die gekke dingen deden in de stad. En hij gaf uitleg over allerlei ziektebeelden. Mijn moeder werkte toen nog in het ziekenhuis, op de short-stay afdeling. Ik hoorde soms hoe patiënten helemaal door het lint konden gaan en hoe separeren in zijn werk gaat. Ik werd er niet bang van. Waarschijnlijk komt dat ook omdat mijn ouders zo rustig en cool over hun werk vertelden.


Na de middelbare school startte ik met de SPH-opleiding en liep stage in de gehandicaptenzorg en in de GGZ. Uiteindelijk stopte ik met de opleiding, ik vond mijzelf te jong voor het werk en wilde meer achtergrondkennis hebben over ziektebeelden. Ik ging psychologie studeren in Nijmegen, in de zomer van 2015 was ik klaar. Het afgelopen jaar werkte ik als begeleider op bijna alle klinische afdelingen van Pro Persona. 


Het leukste vind ik de opnameafdelingen op de Reinier Postlaan en op de Braamberg. Ik houd van de spanning die daar hangt. Door het komen en gaan van patiënten weet je nooit wat je kunt verwachten. Het afgelopen jaar heb ik natuurlijk geprobeerd om als psycholoog aan het werk te komen, tot nu toe zonder resultaat. Daarom heb ik besloten zwangerschapsvervanging te doen als psycholoog bij verpleeghuis De Watersteeg in Veghel. Ik denk dat het een pré is dat ik op de werkvloer heb gestaan als begeleider, zo kan ik me nog beter inleven.


Dat ik uit zo’n ‘zorgfamilie’ kom is fijn, het heeft me enthousiast gemaakt voor het werken in deze sector. Ik ben opgevoed met de moraal dat iedereen gelijkwaardig is en recht heeft op behandeling. En, je hoeft nergens van te schrikken, want we hebben allemaal wel iets geks.’





Lisette Centen, verpleegkundige Flexpool


‘Het is genetisch bepaald’


‘Ik werkte al jaren als A-verpleegkundige in hetzelfde ziekenhuis toen de kinderen uitvlogen. Als parttimer had ik de keuze mijn contract uit te breiden, maar dat vond ik een beetje eentonig. Toen vertelde Frank over Maria Mackenzie, dat ze daar mensen zochten. Ik ben er gaan kijken en had een gesprekje met Romunde Sissing. Ik bleek voldoende ervaring te hebben voor de flexpool en kreeg een 0-uren contract. Nu werk ik drie dagen vast als verpleegkundige in het Maasziekenhuis en daarnaast als flexer bij Pro Persona. Super afwisselend. Vandaag ben ik de begeleider op de groep, morgen de zuster in het witte schort. In het ziekenhuis is het hollen, hollen en nog eens hollen, in de psychiatrie ben ik het luisterende oor en straal ik de rust uit die nodig is. 


Of ik wel eens gedacht heb aan volledig overstappen? Dan moet ik kiezen voor een vaste afdeling. Ik vind juist de actie en afwisseling zo leuk en ik heb nu de vrijheid om soms wat minder te werken als dat thuis beter uitkomt. Wel vind ik het soms jammer dat je als flexer de verdieping mist: je bemoeit je nauwelijks met het behandelplan, de ketenpartners of de terugkeer naar huis. 


De drang om in de zorg te willen werken lijkt binnen ons gezin wel genetisch bepaald. We zijn er voor geboren of in ieder geval mee besmet. Ik hoorde mijn dochters al vroeg zeggen dat ze ook ‘mensen wilden helpen’. ‘Maar dan niet zoals mama, want zij wil 's avonds regelmatig met de benen omhoog zitten, zo moe is ze dan.’ 


Natuurlijk wordt er aan tafel over Pro Persona gepraat. We weten van elkaar waar we het over hebben, al is de Pompestichting een aparte tak van sport.’ 





Frank Centen, sociotherapeut/ verpleegkundige Flexpool


‘Ik zie hen als jonge professionals worstelen’ 


‘Het werken met mensen die aan de rand van de samenleving staan, dat trekt me. Ook in eerdere banen werkte ik met ‘moeilijke klanten’. Het lukt me meestal een relatie op te bouwen of een band te krijgen. Dat zit hem in kleine dingen. Het puur naar beneden drukken van negatief gedrag, daar red je het niet mee.


Ik werkte destijds mee aan de opbouw van de Rooyse Wissel, zat daar ook in de ondernemingsraad en kwam zo in contact met de Pompestichting, waar ik als sociotherapeut aan de slag kon. Eerst in Nijmegen, later in Zeeland. Ik heb net mijn opleiding als verpleegkundig specialist afgerond en ben gespecialiseerd in persoonlijkheidsproblematiek. Ik zoek nu naar een passende plek binnen Pro Persona. Ondertussen ben ik flexer en werk ik daarnaast als verpleegkundig specialist op een HIC-afdeling (High en Intensive Care) bij GGZ Oost-Brabant.


Mijn dochters heb ik nooit gepusht de zorg in te gaan, maar ik vind het leuk dat ze het doen. Vroeger vertelde ik over mijn werk, nu doen zij dat ook en geven we elkaar advies over hoe je een kwestie het beste aan kunt pakken. Ik zie hen als jonge professionals worstelen. Ik weet als geen ander hoe je kunt opkijken tegen ervaren collega’s. Maar ook die kunnen onderuit gaan, je bent er nooit helemaal. Dat is het mooie van dit vak. Een goed team, goede opvang, op tijd intervisie, zo houden we elkaar scherp. 


Mijn derde en jongste dochter is nu 18, zij start met de MBO-SPW opleiding. Het is niet ondenkbaar dat ze ooit ook bij Pro Persona terecht komt. We zeggen wel eens gekscherend tegen elkaar: ‘Het familiebedrijf Centen’. Maar serieus, binnen dit gezin beschikken we inmiddels over heel wat expertise.’





06
Sluitenvorige pagina'svolgende pagina's
Sluiten

Reactie

Stuur een reactie naar de redactie
Sluiten