Paul Maarschalkerweerd

senior medewerker onderhoud

‘Het gaat altijd om menselijk leed’

Paul woont in het dorp Zeeland, waar hij deel uitmaakt van het korps vrijwillige brandweer. Het was geeneens een jongensdroom. Per toeval, tijdens een feestje, vroeg iemand of het iets voor hem was. Sindsdien neemt de brandweer een belangrijke plaats in zijn leven in. Paul is nu chauffeur en pompbediende. Paul: ‘Ik zorg voor druk op de slang, geef de gereedschappen uit en vang politie en brandweer op.

Mijn eerste oproep zal ik niet vergeten. Ik werkte bij de Corridor in Zeeland, toen het nog geen Pompestichting heette. De pieper ging af, ik pakte mijn fiets en was na tien minuten in de kazerne. Iedereen was gevlogen. Dat zal me niet meer gebeuren. Werk ik in de omgeving Zeeland, dan ben ik met de auto. Thuis ligt mijn kleding instap-klaar en buiten staat de auto met de neus de goede kant op. Mijn gezin staat er voor de volle honderd procent achter. Ze begrijpen het als ik ineens weg moet. Gelukkig zijn de kinderen nu groter en hoef ik niet naar de buurvrouw te rennen voor oppas.

Kameraadschap, belangrijk zijn voor mensen in nood èn de spanning, dat zijn de redenen waarom ik het doe. Of het nu brand is of een ongeval, het gaat altijd om menselijk leed. Als korps zijn we hecht en fanatiek, de motivatie om te helpen is hoog en we zijn goed op elkaar ingespeeld. Na elke klus wordt er nagepraat. Ook zien we elkaar iedere maandag tijdens de oefenavond. Na afloop eten we een frikadelletje, dat hoort erbij. 

Soms gaat de pieper af als ik op mijn werk ben in Wolfheze. Of ik dan baal, dat hangt ervan af. Een kat in nood is nu eenmaal minder interessant. Of ik lef heb? Ach, je moet niet bang aangelegd zijn. Je zet de knop om en je gaat. Wij zijn veel gewend, ook het werken in kleine benauwde ruimtes met slecht zicht. Maar we zijn niet roekeloos, we weten wat we doen. Je wilt er gewoon bij zijn, samen de klus klaren, ook als het uren duurt. Het is niet een brandweerman eigen om te zeggen dat je afgelost wilt worden.’

Scroll naar beneden om het artikel te lezen

Wiebe Schuitemaker

psychosociaal behandelaar Kairos 

‘Lef is ook: de dingen achter durven laten’

‘Van jongs af aan ben ik een fietser. Op mijn zesentwintigste vertrok ik met mijn toenmalige vrouw op de fiets uit Australië naar Nederland. We hebben daar twaalf maanden over gedaan. Een aantal jaren later ging mijn zoontje van 3,5 jaar mee op de fiets en waren we in Sri Lanka, om daar een adoptieprocedure af te ronden en ons nieuwe kind mee naar huis te nemen. Nog weer later fietste ik met mijn nieuwe partner vanuit Sri Lanka door India, Dubai, Iran, Turkije en langs de Donau en de Rijn weer naar Nijmegen, in acht maanden. Het lef zit niet zozeer in het fietsen door landen die niet ongevaarlijk zijn. Het zit meer in het omgaan met onzekerheid. Je ervaart het, gaat het aan, en dan blijkt het te lukken. Lef is ook: de dingen achter durven laten, vrienden, familie, iedereen die je dierbaar is. Niet te veel communiceren met het thuisfront, want dan blijf je in je oude wereldje zitten. Gelukkig kan ik met weinig toe en ben ik in staat mijn bezit te relativeren. Ik vertrouw op de goedheid, hartelijkheid en warmte van andere mensen. Dat vertrouwen is zelden beschaamd.

Vroeger was er altijd onrust, dan móest ik weg. Nu heb ik kinderen en kleinkinderen en is de drang om te gaan minder. Neemt niet weg dat ik me enorm kan verheugen op alles wat nog komen gaat. Ik houd van het avontuur. Dingen die niet kunnen toch doen. Er zijn altijd allerlei redenen die je tegen kunnen houden. Maar als je eenmaal het besluit genomen hebt, dan richt je alles er op in en lukt het. Dat is trouwens met veel dingen in het leven zo. 

Eind dit jaar vertrekken we naar Senegal, we fietsen daar vijf weken en bezoeken een vriend. Als het goed bevalt hebben we het plan om een fietsreis door zuidelijk Afrika van een aantal maanden te gaan maken. De fiets is een goed middel om contact te leggen. Het wekt verbazing en verwondering op. Het verbreed je blik en het relativeert veel van alles wat in ons luxueuze westerse leven als vanzelfsprekend wordt aangenomen.'