purper 39
jaargang 7 2016
WERK

De Participatiewet is er voor iedereen die wel wat hulp kan gebruiken bij het vinden van werk. Zodat mensen met een arbeidsbeperking meer kans maken op een baan bij een ‘gewone’ werkgever. Bij Pro Persona bijvoorbeeld. 


Door Hanneke Sizoo



AAN DE WINKEL

‘Op dit moment zijn er drie banen gerealiseerd, dat moeten er vijfendertig zijn in 2018. Dus er is nog werk aan de winkel,’ zegt senior HR-adviseur Nelle Brus. Samen met UWV en gemeenten zorgt Nelle dat leidinggevenden de keuze krijgen uit mogelijk geschikte kandidaten. Sander en Toper zijn de eersten die in het kader van de Participatiewet een baan vonden bij Pro Persona. Sander: ‘Ik ben blij dat ik werk heb en in hetzelfde schuitje zit als mijn vrienden. Ik heb nu een normaal leven, net als zij.’

04

Martijn Kuit, directeur Multicomplexe Zorg, tekende in juni 2015 namens Pro Persona een convenant, waardoor onze organisatie zich verbindt aan de afspraak in 2016 zeker twaalf personen te plaatsen volgens de Participatiewet. Martijn: ‘Mijn boodschap aan leidinggevenden is: maak er serieus werk van plekken te creëren. Wees bereid om creatief mee te denken over mogelijkheden. Ook binnen Multicomplexe Zorg onderzoeken we of er ruimte is. Er liggen kansen op het moment dat er een vacature ontstaat, we onderzoeken dan de mogelijkheid het werk te herverdelen. Natuurlijk gaan de boventallige medewerkers voor op het moment dat er een vacature ontstaat, daarna proberen we invulling te geven aan de Participatiewet. Het UWV komt dan kijken. Zij beheren de pool van mensen met een arbeidsbeperking en dragen een paar kandidaten voor. Wij selecteren.’ 


Stigma doorbreken

‘Als grote organisatie hebben we de verantwoordelijkheid maatschappelijk verantwoord te ondernemen,’ zegt Martijn. ‘Zoals ook staatssecretaris Jetta Klijnsma benadrukte tijdens het ondertekenen van het convenant: de Participatiewet biedt de mogelijkheid om het stigma van mensen met een arbeidsbeperking te doorbreken.’ 

‘Wees bereid om creatief 

mee te denken’

Als vijftienjarige ging hij met zijn vrienden een dagje naar het strand. Ze doken met zijn allen op een Baywatch-achtige manier de zee in, waarna hij niet meer kon opstaan. ‘Ik was op een betonnen basaltblok gedoken en brak mijn nek. Resultaat: een dwarslaesie.’ Sanders' wereld stortte in. Hij was vanaf de onderkant van zijn armen verlamd en belandde in een rolstoel. ‘Ik heb een jaar gerevalideerd en uiteindelijk mijn havodiploma gehaald. Als klein jongetje was het mijn droom om politieagent te worden, maar dat zat er niet meer in. Ik koos voor de hbo-opleiding rechten maar zat daar niet op mijn plek. Uiteindelijk studeerde ik toegepaste psychologie, onder andere met het idee bij de reclassering te kunnen werken. Jammer genoeg durfde de reclassering mijn veiligheid niet te garanderen. Uiteindelijk heb ik samen met het UWV lang gezocht naar een passende functie, tot deze baan bij Kairos Arnhem voorbij kwam. 


Als secretarieel medewerker bedien ik de telefoon en ontvang ik bezoekers. Leuk werk, met veel vriendelijke en behulpzame mensen om mij heen. De receptiedesk bevindt zich op een plateau waardoor de bereikbaarheid met mijn rolstoel lastig was. Toevallig is er vandaag, nu mijn proeftijd verstreken is, op kosten van het UWV een liftje geplaatst. Voor nu is dit een prima plek voor mij. Ik ben blij dat ik werk heb en in hetzelfde schuitje zit als mijn vrienden: Ik heb een normaal leven, net als zij. Uiteindelijk hoop ik nog een keer werk te vinden bij de politie of reclassering, maar dan in een binnendienstfunctie. Mijn tip aan Pro Persona: niet iedere gehandicapte is hetzelfde. De persoon en de baan moeten matchen, anders werkt het niet.’

Sander, medewerker in het kader van de Participatiewet
Toper, medewerker in het kader van de Participatiewet

Acht jaar geleden kwam hij voor het eerst in contact met Pro Persona, het moment dat hij voor behandeling werd opgenomen. ‘Toen ik eenmaal op de Reso-afdeling verbleef en het wat beter met mij ging, kwam de vraag naar voren wat ik verder wilde op werk- of opleidingsgebied. Mijn droom was om als reclamemaker in de modebranche te werken. Dat idee heb ik losgelaten. Werken in de zorgsector vond ik een goed alternatief. Beginnen met een opleiding was niet eenvoudig. Na een paar mislukte pogingen volg ik nu uiteindelijk een opleiding voor zorghulp bij het ROC. Het is een BBL-opleiding, dus een combinatie van werken en leren. Na een korte stage kreeg ik per 1 februari een contract bij Maria MacKenzie, waar ik in een winkeltje werk. Ik verricht er werkzaamheden zoals koffie zetten en spulletjes verkopen, gesprekjes voeren met bewoners en decoreren van de spullen. Ik ben blij met het werk dat ik doe. Ik heb een periode niet geweten wat ik wilde met mijn leven, vroeg me af of ik wel een toekomst had. Dag in dag uit kwam ik mijn kamer niet uit en rookte ik de ene sigaret na de andere. Er was niets. Geen school, geen stage. Qua perspectief sta ik er nu beter voor. Het is een kans en die pak ik met beide handen aan. 


Een goede daginvulling hebben is van groot belang, anders kun je niet deelnemen aan de maatschappij. Ik heb niets te verliezen, alleen maar te winnen. Een diploma, een kans op werk. Je leert je leven vorm geven. Begeleid worden is belangrijk, maar het grote werk moet ik zelf doen, inclusief besluiten nemen. Het fijne aan begeleiding krijgen is dat je niet alle oplossingen zelf hoeft te bedenken. Soms helpt het om dingen vanuit een ander perspectief te zien.’

Belemmeringen vertalen naar de werkplek


Els Makaay is trajectbegeleider voor het ACT-team in Nijmegen. Els: ‘Ik dacht meteen aan Toper, toen ik hoorde van de mogelijkheid om mensen met behulp van de Participatiewet aan het werk te helpen. Ik heb hem de mogelijkheid voorgelegd en hij voelde er voor. Vanuit het ACT begeleid ik Toper, tot nu toe op afstand. Er is begeleiding zowel vanuit school als het RIBW. Hulpverlening moet zich niet onnodig opstapelen, dus blijf ik op de achtergrond en bewaak ik de grote lijn en dat de juiste personen om Toper heen staan.’


Tot bloei komen

Het doel is Toper aan het werk te houden, vertelt Els. ‘Het raakt me als ik zie hoe goed het gaat. Toper heeft talent, het zou verspilling van kwaliteit zijn om hem niet te laten werken. Dat gaat niet om een maatschappelijk belang, maar vooral om een persoonlijk belang. Te zien dat iemand zo tot bloei komt, maakt mij gelukkig. Nu Toper bij MMK aan het werk is zoek ik hem vaker op; eens per twee weken. Ik waak ervoor dat hij een mooi samengesteld pakket aan werkzaamheden heeft, gericht op de draagkracht van Toper. Zijn belemmeringen wil ik vertalen naar de werkplek. Ik ben blij dat Pro Persona de verantwoordelijkheid neemt om banen beschikbaar te stellen aan mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.’ 

‘Het raakt me als ik zie hoe goed het gaat’

Arbeidsanalyse


Volgens Nelle Brus, senior HR-adviseur, leek de doelstellingen in het kader van de Participatiewet (5% van het personeelsbestand) in eerste instantie niet echt haalbaar. ‘Ik dacht: dat kan niet, dat past niet in een organisatie zoals de onze, met zoveel hoogopgeleide medewerkers. Tot ik werd uitgenodigd voor het project ‘Mensen met mogelijkheden (MMM)’. Daar ontdekte ik dat er zoveel mensen zijn met kwaliteiten, die geen baan hebben. Uiteindelijk besloten we uit te zoeken of we werk konden creëren. Ik maakte kennis met Boudewijn Borghuis van het UWV, die voorstelde om een arbeidsanalyse uit te voeren op verschillende afdelingen. Dat gebeurde op een klinische afdeling, bij Langdurende Zorg Ouderen, bij de HR-administratie en bij de Pompestichting. Het rapport dat daarna verscheen gaf aan dat er wel degelijk mogelijkheden waren, door het werk iets anders te organiseren.’ 


Psychische beperking

Nelle hoopt managers te enthousiasmeren ook uren beschikbaar te stellen voor deze groep mensen. ‘We moeten wel reëel zijn als het gaat om de moeite die het kost: 20% van de plaatsingen mislukt, het is moeilijk om goede mensen te vinden. Maar gemotiveerde en talentvolle mensen, ze zijn er echt. Managers moeten accepteren dat het begeleiding vergt. 80% van de doelgroep heeft een psychische beperking. Maar dit zijn ook ònze mensen. Het betekent dat je anders moet kijken naar je organisatie en je medewerkers. We moeten af van het idee dat we per se de beste willen hebben. Je kunt ook mensen een plek geven en hen de gelegenheid geven te groeien.’

‘We moeten af van het idee dat we per se de beste willen hebben’
De Participatiewet

Volgens de Participatiewet, die sinds 1 januari 2015 van kracht is, moeten werkgevers met meer dan 25 medewerkers een bepaald percentage mensen met een ziekte of handicap in dienst nemen: het zogenaamde quotum arbeidsbeperkten. In 2016 gaat het ministerie van Sociale Zaken en Werkgelegenheid kijken of de afgesproken aantallen voor 2015 zijn gehaald. Voldoen deze werkgevers daar niet aan? Dan kan het zijn dat zij vanaf 2018 een quotumheffing van 

€ 5000 per niet-ingevulde arbeidsplaats per jaar moeten betalen. Om werkgevers te stimuleren mensen uit deze doelgroep in dienst te nemen, geldt er premiekorting, subsidie voor begeleiding, geen doorbetalingsverplichting bij ziekte en loondispensatie bij niet 100% functioneren. 


Bron: website overheid

Meer info klik  

Scroll naar beneden om het artikel te lezen

Wil je dit delen?
Wil je reageren?
Martijn Kuit
Els Makaay
Nelle Brus
Sluitenvorige pagina'svolgende pagina's
Sluiten

Reactie

Stuur een reactie naar de redactie
Sluiten