Door Hanneke Sizoo

José Elings: ‘Ik werk met de bewoners van de longstay in Zeeland. We hebben hier een laagdrempelige werkplek, waar opdrachten binnenkomen uit de organisatie of van buiten. Denk bijvoorbeeld aan het vervangen van de touwtjes die aan piepers vast zitten, of aan tweehonderd gefiguurzaagde herfstbladeren die nodig zijn voor een activiteit in de jeugdzorg in Brabant. Maar we maken hier ook mozaïek-plantenpotten, gebreide en gepunnikte poefen, kaarsen, schilderijen, maquettes, verrichten naaiwerk, noem maar op. We gebruiken verschillende technieken en proberen onze deelnemers datgene te laten doen wat goed bij ze past. Je kunt wel zeggen: we zijn vindingrijk en gaan in op de actualiteit.'

'Een van onze bewoners was twee jaar geleden op verlof. Hij ging naar het textielmuseum in Tilburg, vanwege zijn interesse om van draad van alles te maken. Aan een medewerker van het museum vroeg hij nogal vrijpostig: ‘Hebben jullie ook restjes wol?’ Dat bleek een schot in de roos. De medewerker zei: ‘Loopt u maar even mee’. In het magazijn stonden twaalf pallets vol met allerlei soorten garen en wol. We mochten het allemaal hebben, op voorwaarde dat we het meteen zouden ophalen. Dat hebben we gedaan.

We hebben de hele voorraad gesorteerd en hier en daar dozen wol weggegeven. Aan de middenhal van Delta in de kliniek bijvoorbeeld, maar ook ging er een hele lading roze wol naar een bejaardenhuis, ze breidden er daar babyslofjes van.

Uiteindelijk hielden we veel grijs gemêleerde gerulde katoen over. Je kunt daar niet mee punniken, zoals dat hier veel gebeurt. Toen zag ik de oproep op Intranet om kleding in te zamelen voor vluchtelingen van Heumensoord. Ineens viel het kwartje. Laten we mutsen gaan breien, dacht ik. Een van onze bewoners heeft een rondbreimachine waarop we het hebben uitgeprobeerd. Met dubbele draad. Het ging hartstikke goed. Dus we hebben nu zelf ook een eenvoudige breimachine aangeschaft. Een muts breien en in elkaar zetten, dat doe je in een half uur. Als we er vijf of zes per dag halen, is dat heel mooi!

De deelnemers hier zijn enthousiast. Er worden natuurlijk ook grappen gemaakt. Over al die grijze mutsen die je straks op televisie ziet. Het liefst zouden we er nog een merkje innaaien met: welkom. Wij hebben tijd en geduld, dus er hoeft geen prijskaartje aan te hangen. Maar straks gaat er wel een doos vol warme mutsen die kant op.

Als het aan de maatschappij ligt tellen onze bewoners niet echt meer mee. Zij zijn een minderheidsgroep die nu een andere minderheidsgroep helpt, door ze een warme muts te schenken. Een spontane actie van de verlofganger in combinatie met ons adequaat handelen, ik ben heel trots op het resultaat.’

Over al die grijze mutsen die je straks op televisie ziet’