Haar tongval verraadt waar ze vandaan komt. Ergens richting Limburg: Milsbeek. ‘Thuis praat ik met mijn man Wim dialect, echt plat. Maar op mijn werk, of tegen mijn kinderen, schakel ik weer over op Nederlands.’ Milsbeek is de plek waar Rieky opgroeide, na haar trouwen verhuisde ze naar Mook. De derde dag van de Vierdaagse, waar ze op dit moment voor traint, is voor haar een thuiswedstrijd: de lopers passeren onder andere Mook. ‘Bij doorkomst is het daar echt feest. Ik stop om de haverklap om met Jan en alleman te kletsen. Ooit maakte ik de fout daar al aan het welverdiende bier te gaan. Was even vergeten dat het vanaf Mook nog twee uur lopen is naar het eindpunt op de Via Gladiola.’

Familie

Rieky’s ouders runden vroeger café ‘t Centrum in Milsbeek. Voor was het café, achter het woonhuis. ‘Mijn vader werkte overdag als bakker en later in de bouw. Mijn moeder stond overdag in het café, ‘s avonds deden ze het samen. Voor ons als kinderen was er niet veel tijd. Behalve op Eerste Kerstdag, de enige dag dat het café dicht was. Toch waren het fantastische ouders. Zorgzaam, hardwerkend, ons als kinderen alles gunnend. De katholieke kerk speelde een belangrijke rol in mijn jeugd. In mijn opvoeding, maar ook voor het café: iedereen ging op zondag om 10 uur naar de Hoogmis, daarna kwamen de mannen een borreltje drinken en kaarten, de vrouwen en kinderen gingen naar huis. Tot een van de kinderen eropuit gestuurd werd om te vragen waar vader bleef. ‘Zeg maar tegen ‘moet’ dat ze de soep opzet, ik kom er zo aan.’ En dan duurde het nog twee uur voordat vader huiswaarts ging.’

Als jonge meid was Rieky een felle. Mondig en het liefst op pad. Ze ging graag uit, meestal naar hotel De Kroon, waar goede bands speelden, zoals Cuby and the Blizzards en Shocking Blue. Mooi aangekleed erheen en dan lekker dansen.

Tegenslag

‘Mijn vader stierf op zijn negenenveertigste, dat was een drama. Mijn moeder bleef achter met drie pubers. Het café bleef open, in de weekenden werden wij als kinderen geacht om de beurt bij te springen. Mijn moeder deed het geweldig. Ze werkte keihard, was vrolijk, gezellig en nam af en toe ook tijd voor een borreltje. ‘Ik kan òf hard werken, òf naar de fles grijpen’, zei ze dan. Na vier jaar stopte ze en liet een huis bouwen, waar ze nog jaren van genoot. Twee jaar geleden overleed ze. Ik mis haar vreselijk, nog elke dag.

Ik ben een echt familiemens. Wat mijn moeder voor ons heeft gedaan, dat doe ik nu voor mijn kinderen. Ik zie haar terug in mezelf. Vroeger maakte zij een grote pan erwtensoep en bakte pannenkoeken. Ieder kind kwam zijn deel bij haar ophalen. Dat doe ik nu ook; het liefst deel ik uit. ‘Laat me nou’, zeg ik wanneer Wim vindt dat ik te veel hooi op mijn vork neem. Als het even kan neem ik bij mijn kinderen ook nog de was en de strijk mee. Niet miepen, dóórgaan. De keerzijde van al het harde werken is dat het vroeger thuis niet gewoon was om te praten over emoties. En problemen, die houd je bij je, daar zadel je een ander niet mee op. Gelukkig heb ik nu met mijn eigen kinderen een ander soort contact, met meer ruimte voor wat me bezighoudt.’

Ooit een lunch gekocht in het restaurant van de Nijmeegsebaan? Of een receptie of vergadering op deze locatie gehad? Dan ken je Rieky Meussen. Rieky werkt als leidinggevende van de catering. In Purper Online vertelt ze over haar leven en werk aan de hand van van te voren vastgestelde thema’s.

Door Hanneke Sizoo

De Kroon en dan lekker dansen'

Het succes

Jaren geleden, in de tijd dat Psychiatrisch Centrum Nijmegen nog bestond, werd Rieky aangenomen als kantinemedewerker voor de avonduren. ‘Stel je voor, er stonden toen nog stoffen meubels, er lag vloerbedekking, vaste klanten mochten er maximaal twee bier of twee wijntjes bestellen, dat kon toen allemaal nog. Uiteindelijk werd ik zeventien jaar geleden teamleider bij de facilitaire dienst en maakte daarna alle fusies mee. Leidinggevenden kwamen en gingen, er is veel gebeurd. We hadden vroeger een enorme vrijheid om te doen wat ons goed leek, wat dat betreft zijn de tijden echt veranderd. Nu moet er gepresteerd worden en is er meer controle. Er wordt beter nagedacht over wat we willen bereiken. Toch gaan er ook dingen mis. We kregen achter de kantine een nieuwe keuken. Niemand kwam op het idee de gebruikers van de keuken bij de bouw te betrekken. Gevolg is dat je tegen muurtjes aanstoot, de afwas niet kwijt kunt, de routes niet logisch zijn. Dat is jammer. Maar we gaan niet zeuren. We gaan er voor. Vroeger was er niet meer dan een broodje of een kopje soep te krijgen. Nu is er mooi aanbod, waar ik trots op ben. En denken we mee over de vraag hoe we er voor kunnen zorgen dat klanten blijven komen.’

De werkervaring

‘Ik hoop dat het nu afgelopen is met de reorganisaties en dat we in rustiger vaarwater komen. Het is naar om zoveel mensen om je heen te zien vertrekken. Ik ben nu zestig en hoop zelf nog een aantal jaren te werken, heb er nog steeds veel zin in. Ik ben gehecht aan deze plek, aan mijn team, aan de cliënten. Sommige cliënten ken ik al jaren, ze horen bijna bij de inboedel. Ik houd van de sfeer, van de grappen, het ouwehoeren en het stangen. Er wordt hier veel gelachen.

In mijn huidige functie heb ik het meest geleerd. Ik had de neiging ieders vriendje te willen zijn, vond het soms zo moeilijk om te zeggen hoe ik het wilde hebben. Tè aardig blijven en de neiging om mijn eigen besluiten weer te ontkrachten. Ik heb echt geleerd om professionele afstand te nemen, duidelijk te zijn in mijn verwachtingen en me niet van mijn stuk te laten brengen door medewerkers die verbaal sterker zijn dan ik. Ik ben best trots op hoe ver ik ben gekomen, wat ik bereikt heb. En, het is nog niet klaar.’

De leermeester

‘Er zijn verschillende mensen om mij heen van wie ik veel geleerd heb. Allereerst mijn moeder. Haar levensmotto: probeer iets te bereiken. En, niet miepen, doorgaan. Als het om de horeca gaat dan heb ik bij het Zwaantje in Mook veel geleerd. Een restaurant, waar ik na de geboorte van mijn kinderen in de weekenden als serveerster werkte. Van de koks van de Nijmeegsebaan leerde ik soep maken en Betsie, mijn collega die net vertrokken is, wist als geen ander hoe je iets moois maakt van een broodje gezond en hoe je geweldige hapjes kunt maken voor recepties.’

Het boek

‘Ik houd erg van waargebeurde verhalen. Zo’n boek is niet weg te leggen, het móet uit. Een schrijver als Khaled Hosseini vind ik mooi. Hij neemt je mee naar andere culturen. Via boeken verdiep ik me in onderwerpen die ver weg lijken maar eigenlijk heel dichtbij zijn: jonge meiden die uitgehuwelijkt worden, kinderen die verslaafd zijn aan drugs. Het is wel zo dat ik voor het lezen van boeken rust moet hebben, en die is er lang niet altijd.’

De reis

‘Riek, ga nou es zitten,’ zegt mijn man Wim, als hij mij bezig ziet. Vier dagen werken, daarnaast een dag zorgen voor mijn kleinkinderen en alles wat daarbij komt. Wim heeft de ziekte SLE, waardoor hij behoorlijk beperkt is in zijn doen en laten. We hielden erg van er samen op uit te gaan, maar dat kan niet meer. Wim en ik schelen bovendien achttien jaar. Zijn beperking èn het leeftijdsverschil samen, maakt nu dat ik vaker alleen weg ben. Wim gunt het me, maar dat het zo gelopen is, is soms best moeilijk. Ik loop de Vierdaagse, maar ging ook wandelen in het Schotse hooggebergte bijvoorbeeld. Een tocht waar ik enorm van genoten heb. In een groep liepen we 25 kilometer per dag, over ruig terrein en door velden met blue bells, eindigend bij Fort William. Ook wandel ik graag alleen, hier in de buurt. Dan zet ik mijn muziek op en laat alle gedachten en emoties voorbij komen. Ik kom dan echt tot rust. Na acht keer Vierdaagse weet ik nu wel hoe ik me het beste kan voorbereiden. Niet al te veel trainen, goede schoenen, sokken zonder naad, en een dag van te voren laat ik mijn voeten volledig intapen. Vroeger had ik achttien blaren, nu nog maar één.’