‘We hebben het afgelopen jaar gezocht naar de juiste invulling. Dat is klaar, het zorgprogramma ligt er. Dat gaan we nu bestendigen en van een kwaliteitsimpuls voorzien,’ stelt Giel Hutschemaekers, hoofd zorgprogramma Indigo in Gelderland. ‘Met het zorgprogramma ligt er nu een duidelijke aanpak. De paaltjes zijn gezet,’ beaamt coördinerend directeur Indigo Myrabelle Hetterscheid.

Ruim een jaar geleden is de Basis GGZ (BGGZ) ingevoerd, binnen Pro Persona onder de vlag van Indigo in Gelderland. Wat heeft de BGGZ gebracht en wat zijn de stappen die gezet gaan worden?

Door Arend-Jan Alberts

De verzette paaltjes zorgen onder meer voor andere cliëntstromen. Zo is een van de doelen om de doorstroom van de huisarts naar de duurdere Specialistische GGZ (SGGZ) te verminderen. Een ander is om mensen die niet meer curatief behandeld worden maar wél zorg nodig hebben te laten uitstromen van de SGGZ naar de BGGZ. Giel: ‘Hierdoor wordt de SGGZ echt hoog-specialistisch. De behandelingen worden actiever, korter en daarmee dus intensiever.’

Maar ook voor cliënten en hulpverleners in de BGGZ verandert er het nodige. Myrabelle: ‘De BGGZ biedt een lichtere kortere vorm van behandeling, dat wil echter niet zeggen dat er geen ernstige problematiek behandeld wordt.’ Giel vult aan: ‘Niet alleen de ernst speelt een rol, maar ook risico, complexiteit en behandelbaarheid van de problematiek.’ Myrabelle vervolgt: ‘Bij te grote complexiteit of te hoog risico op ontsporing is iemand beter op zijn plek in de SGGZ. Er zijn criteria vastgesteld voor de BGGZ. Zo is er een beperkt aantal minuten beschikbaar voor een behandeling, namelijk 750 minuten voor de meest uitgebreide behandeling. Dat druist in tegen wat behandelaren gewend zijn en vraagt het nodige van hen.’

Ondernemerschap

Ook wordt de rol van de behandelaar in de BGGZ anders. In de SGGZ wordt in teams gewerkt, in de BGGZ meer autonoom. Giel: ‘De behandelaar komt dichterbij de huisarts te staan en dus verder weg van de SGGZ. Tevens krijgt hij meer variatie in cliënten. Dat vraagt andere vaardigheden.’

Kenmerkend aan de BGGZ is de tussenpositie die het inneemt. Het is dan ook niet verwonderlijk dat het ‘the best of two worlds’ combineert. Vanuit de huisartsenpraktijk is dat een meer generalistische diagnostiek en inzet op versterking van het ‘helend vermogen’ van de cliënt. Daar komt het methodisch werken vanuit de SGGZ bij. Daarmee nemen we afstand van al te pragmatisch aanpakken in de eerstelijn, maar ook van de stoornis-specifieke bril van de SGGZ,’ weet Giel, ‘in de BGGZ leer je dat je ook anders kunt kijken.’ En niet onbelangrijk vult Myrabelle aan: ‘Ook vanuit die generieke aanpak kunnen we mensen echt helpen, kijk naar de huisarts.’

De veranderingen zijn groot en worden ook zo beleefd. De implementatie van de BGGZ wordt daarom nauwgezet gevolgd en gemeten, onder meer via de ROM. Ook zal de voortgang nadrukkelijker worden besproken tijdens behandelgesprekken. Centrale vraag is: levert deze andere aanpak voldoende verbetering voor de cliënt op? Het antwoord daarop laat nog even op zich wachten.

Geschiedenis Basis GGZ

en Myrabelle Hetterscheid