Marguerite Elfrink,

GZ-psycholoog Crisisdienst Nijmegen en programmaleider Psychose en EPA, 55 jaar

‘Mijn jaar onbetaald verlof gebruik ik om een kijkje te nemen bij een andere organisatie,’ zegt Marguerite. ‘Het is een mooie constructie, zonder al te veel risico te lopen. Sinds maart jongstleden werk ik bij het FACT-Jeugdteam van GGz Oost-Brabant in Oss. Ik vervang daar achtereenvolgens twee collega’s, die met zwangerschapsverlof en onbetaald verlof zijn. Zij zijn ermee geholpen en ik ook. Ik loop er nog maar net rond, maar mijn eerste indruk is heel goed. Ik geniet van de spirit van het team waarin ik werk.’

Marguerite werkt ruim vijftien jaar bij GGZ Nijmegen en Pro Persona. Eerst als behandelaar in de Langdurende Zorg, later als beleidsondersteuner en programmaleider. Het werk als beleidsondersteuner kwam wat haar betreft te ver van de werkvloer af te staan, dus solliciteerde ze in 2013 naar een baan bij de Crisisdienst in Nijmegen. Dat team zou omgeturnd worden naar een IHT-team. Een uitstekende gelegenheid het eerder uitgewerkte beleid van het project ambulantisering in de praktijk te brengen. Maar de ontwikkelingen gingen minder snel dan verwacht en gehoopt. Ze voelde dat haar motivatie afnam en ging met steeds minder plezier naar het werk. Marguerite: ‘Het was een lastige tijd. Had ik wel de juiste keuze gemaakt, vroeg ik me af. Ook maakte ik me zorgen over de toekomst. Stel dat ik nog vijftien jaar werk, dan moet het wel voldoening geven en wil ik met plezier naar mijn werk blijven gaan. Ik sprak er over met verschillende mensen uit mijn netwerk en kreeg zodoende de tip over een tijdelijke baan in Oss. Na een gesprek met HR-adviseur Walter van Eldijk en toestemming van de Raad van Bestuur was het snel geregeld. Ik kan deze periode mooi gebruiken om ideeën op te doen, helder te krijgen waar ik goed in ben en mogelijkheden voor de toekomst onderzoeken.’

Marije van Ommen,

verpleegkundig specialist, 28 jaar

‘Marije: ‘Ik vind het mooi dat het werk je de gelegenheid geeft om met verlof te gaan. Mijn toenmalige leidinggevende zei: ‘Het komt nooit goed uit, maar toch moet je gaan.’ Dat is nou echt sociaal beleid!’

Marije nam twee maanden onbetaald verlof en plakte er één maand vakantie aan vast, zodat ze drie maanden op reis kon met een vriendin. Naar Thailand, Laos, Vietnam en Cambodja, was het plan. Helaas kreeg haar reisgenoot heimwee en haakte na ruim een maand af. Marije’s vriend besloot over te komen, zodat ze samen nog een maand verder konden reizen. Ze is net weer terug en alweer aan het werk.

‘Vanaf mijn zeventiende werk ik in de GGZ. Het voelde als een roeping. Ik deed de B-opleiding, daarna SPH en kwam drie jaar geleden in dienst bij Pro Persona voor de opleiding tot verpleegkundig specialist. Na tien jaar studeren dacht ik: ik wil op reis. Maar ik kreeg een mooie baan bij Pro Persona en ging dus niet. Toch bleef het kriebelen, de wens om weg te gaan. Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en dacht: nee heb je, ja kun je krijgen. En het lukte! De reis was kort, maar zo indrukwekkend. Backpacken is onwijs leuk. Ik heb geleerd dat ik het kan, ik ben veel flexibeler dan ik dacht. Zomaar elke dag bedenken wat je wilt doen, dat valt niet mee voor een calvinistisch opgevoede persoon zoals ik. Leven uit een tas blijkt echt bij mij te passen. Je hebt nergens controle op. Slapen, eten, het weer, het is echt: Go with the flow. Spullen, of hoe je eruitziet, het wordt onbelangrijk, je kunt met weinig toe. Het is me overigens uitstekend bevallen om in de winter weg te zijn. Mijn vriend en ik, we hebben de smaak te pakken. Er gaat zeker een nieuwe reis komen. Maar dat kan ook gewoon tijdens de vakantie.’

Bart de Kroes,

medior verpleegkundige MMK, 50 jaar

Een jaar ertussenuit. Om te bezinnen, tot rust te komen, die verbouwing in huis nu eindelijk eens af te maken, orde op zaken te stellen. En ook wat meer zijn rol in het huishouden te pakken, nu zijn vrouw Mariken kampt met de gevolgen van een spierziekte. Met dat idee is Bart een paar maanden geleden met verlof gegaan. Bart: ‘Ik heb geen wilde plannen. Er is een terugkeergarantie bij MMK, ik voel me daar welkom. Hoe het straks verder gaat, daar houd ik me nog niet mee bezig.’

Tweeëntwintig jaar geleden kwam hij in dienst als receptionist, een mooie baan naast zijn eigen praktijk als natuurgeneeskundig therapeut. Langzamerhand kwamen daar ondersteunende taken voor het management bij, tot Bart het besluit nam om de duale opleiding tot verpleegkundige te volgen. Na zijn afstuderen werd hij binnen no time senior verpleegkundige. ‘Een lastige functie om gestalte te geven,’ zegt Bart. ‘Ik ben een perfectionist, wilde het goed doen. Maar als senior werd je niet vrijgesteld van directe zorgtaken, mede daardoor lukte het niet goed. Uiteindelijk heb ik het seniorschap ingeleverd en ben ik me gaan oriënteren op ambulant werk in de ouderenpsychiatrie. Ik weet nu dat daar mijn interesse ligt, maar er een baan in vinden lukte me niet. Ik voelde me teleurgesteld. Door het overlijden van mijn vader kreeg ik naast mijn werk ook taken in ons familiebedrijf. Tot mij duidelijk werd: als ik zo door ga heb ik over een tijdje de pijp leeg. Het idee alleen al een sabbatical te nemen gaf me lucht. Financieel was het mogelijk, maar het kostte wat tijd het mijzelf te gunnen. Daarna was het snel geregeld.’

Meagan Lenselink,

verpleegkundige Expertisecentrum Depressie , 28 jaar

Meagan is net terug uit Zuid-Afrika en bereidt zich mentaal voor om volgende week weer aan het werk te gaan, dit keer in een vast contract. Deze reis van drie maanden regelde ze door onbetaald verlof te combineren met vakantiedagen. Een deel van de tijd werkte ze vrijwillig voor een community in Wentworth, een probleemwijk in Durban, onder andere veroorzaakt door de ‘gangs’ die veel geweld gebruiken. Meagan werkte mee aan crisisopvang voor vrouwen en kinderen die te maken hadden met huiselijk geweld, waaronder verkrachting.

Ook deelde ze soep uit op straat of hielp mee met de dagbesteding voor bejaarden. De overige tijd reisde ze door Zuid-Afrika en Namibië. ‘Het was niet mijn eerste reis. Ik kreeg de smaak te pakken nadat ik tijden mijn opleiding tot verpleegkundige stage liep in Afrika. Namens ‘Be More’, een Nijmeegse vrijwilligersorganisatie, werkte ik in Oeganda zowel in een ziekenhuis als met straatkinderen. Je kunt wel zeggen dat ik besmet ben met het Afrika-virus, zeker Kaapstad heeft mijn hart. Ik heb niet de illusie dat ik door het werk dat ik daar doe, iets kan veranderen. Ik ben al blij met een lach of een dikke pakkerd. Voor mij is het zinvol de verschillen met Nederland te ervaren. Mijn kennis mee te nemen, maar ook te zien wat er bij ons beter kan. In Afrika is er veel respect voor verpleegkundigen, de dingen gebeuren zoals zij het zeggen. Dat werkt efficiënt, maar het past niet in onze cultuur.

Na al het gereis voel ik nu dat het tijd wordt keuzes te maken. Ik ben blij met mijn vaste baan, het geeft me bijvoorbeeld de kans om wat groter te gaan wonen. Ik weet zeker dat ik blijf reizen, mijn vakanties zal ik daar van de eerste tot de laatste dag voor benutten.’

Een poosje ertussenuit, je blik verruimen of je energie opladen. Dat kan met onbetaald verlof. Vier collega’s vertellen over hoe ze dat hebben aangepakt.

Door Hanneke Sizoo

De CAO geeft aan dat de werkgever de medewerker onbetaald verlof kan verlenen. Het opnemen van (gedeeltelijk) onbetaald verlof heeft naast het verlies of dalen van het inkomen ook andere gevolgen, bijvoorbeeld gevolgen voor pensioen, vakantiedagen, toeslagen, etc. Wil je meer weten? Kijk dan in DMS en tik de zoekterm ‘onbetaald verlof’ in.