purper 33
jaargang 6 2015
07

Lucie (24)

‘Ik zeg wel eens: Kom even zitten.’


‘Het feit dat ik in een rolstoel zit, heeft misschien wel een de-escalerende werking,’ zegt Lucie Houwen. Lucie trad afgelopen december in dienst en maakte een start bij Kompas, de afdeling voor forensische psychiatrie in Wolfheze. Ook is het de bedoeling dat ze op meer plekken gaat werken die rolstoelvriendelijk zijn. ‘Het is fijn om te horen dat Pro Persona open staat voor werknemers in een rolstoel. De vraag of ik veilig mijn werk kan doen is natuurlijk onderwerp van gesprek. Maar vergeet niet dat een grote man die boven je uit toornt meer agressie kan opwekken dan iemand die een niveau lager zit. Ik zeg wel eens tegen cliënten: ‘Kom even zitten’. Tijdens mijn opleiding leerde ik de psychiatrie kennen. Ik vind het een interessante doelgroep, vooral vanwege de openheid van cliënten, ze zijn vaak recht voor hun raap. Daar houd ik zelf ook wel van.’ Lucie combineert haar flexwerk bij Pro Persona met een contract bij het NOC*NSF. Ze bedrijft topsport in het rolstoelbasketbal, waarvoor ze traint op Papendal. ‘Ik speel in het Nederlands damesteam, we namen deel aan de Paralympics in Londen en gingen met een bronzen plak naar huis. Ons volgende doel is om goud te halen in 2016 in Rio. Ondertussen wil ik graag aan de slag blijven bij Pro Persona. Het flexwerk is voor mij ideaal. Voorwaarde is dat ik geen nachtdiensten hoef te doen, want ik moet wel fit blijven.’



Clifford (36)

Behandelaren bellen gewoon terug, en snel ook.’


Clifford: ‘Toen ik mijzelf aanmeldde bij de Flexpool van Pro Persona kon ik meteen beginnen. Ik heb behoorlijk wat werk, het blijft maar doorlopen, echt fijn.’ Clifford werkte tot nu toe als begeleider bij De Brug in Nijmegen, in De Braamberg en in Wolfheze. Na zijn studie psychologie aan de UvA bleek het lastig te zijn om aan werk te komen. Te weinig ervaring en niet voldoen aan de eis van een GZ-psychologenopleiding waren de veel gehoorde argumenten. ‘Door mijn huidige werk kan ik toch binnen de branche werken. Dat doe ik met veel plezier. De constructie is prettiger dan via een uitzendbureau. De populatie van Pro Persona is zeer divers dus is de verscheidenheid aan werk ook groot. Wat mij opvalt? De verslaglegging gebeurt binnen Pro Persona zeer professioneel. En de lijnen tussen behandelaren en de mensen aan het bed zijn kort, je stapt zo op ze af. Ook zijn de behandelaren door cliënten gemakkelijk aan te spreken. Ik heb me verbaasd over het feit dat behandelaren gewoon terugbellen als je daar om vraagt, en nog snel ook. Als de markt weer aantrekt hoop ik natuurlijk binnen mijn eigen vakgebied aan de slag te komen. Wat ik tot nu toe vooral geleerd heb? Het starten van een gesprek, met iemand die niet willend is. Creatief zijn in het vinden van een ingang, dat leer je niet op de universiteit. Het is fantastisch om te kunnen blijven leren. En ook, de humor binnen de zorg te ervaren.’



Nicole (25)

‘Ik viel met mijn neus in de boter.’


Nicole komt vers van de opleiding HBO-V. Haar stage in de psychiatrie liep ze bij de Langenberg in Nijmegen, een afdeling voor langdurende zorg die inmiddels niet meer bestaat. Afgelopen zomer kreeg ze een contract bij de Flexpool en werkte daarna op veel verschillende afdelingen. ‘Zo heb ik mooi kunnen uitproberen wat me goed ligt. Op dit moment heb ik een tijdelijke aanstelling bij de Adolescentkliniek in Tiel. Voor mijn gevoel ben ik met mijn neus in de boter gevallen. Het klikt met het team en met de cliënten. Het leuke aan deze doelgroep is dat ze toekomst hebben. Het chronische is er niet, na een tijdje gaat het weer beter met ze. Gezien mijn leeftijd is het belangrijk professionele afstand te bewaken, maar tegelijkertijd kan ik mijn leeftijd ook gemakkelijk inzetten, want ik kom net uit de fase waar zij in zitten. Sommige teams balen dat ze steeds weer een nieuw gezicht zien. Er is dan veel werkdruk en te veel hectiek om rustig je vragen te beantwoorden. ‘Hier heb je de sleutel’, hoor je dan. Op zo’n moment voel je je vooral paardenkracht. Maar dat is gelukkig echt niet overal zo. Het is jammer dat je er als starter uiteindelijk weer uitgebonjourd wordt, een vaste baan zit er voorlopig niet. Maar als je wilt heb je echt genoeg werk.’



Ria (56)

‘Ik kom fluitend aan en ga fluitend weg.’


Ria werkt sinds afgelopen zomer als zorg- en voedingsassistent, meestal bij Triade in Wolfheze, een afdeling voor intensief langdurende behandeling voor ouderen. Hiervoor was zij als kleine parttimer werkzaam bij Siza in de verstandelijk gehandicapte sector. ‘Ik vind het geweldig bij Triade, vooral het contact met de mensen. Ik had dit twintig jaar eerder moeten doen, dit is wat ik eigenlijk altijd heb gewild. Het liefst werk ik vijftig uur in de week. Ik start op eigen initiatief binnenkort met de opleiding Zorg en Welzijn niveau 2. Bovendien hoor ik net dat ik via het werk ook een medicijncursus mag doen. Dan voel ik echt dat mijn leven perfect is. Een mens is nooit te oud om te leren, toch? Ik ben blij met deze kans en de collega’s zijn blij met mij. ‘Ria, ga nu eens even zitten’, zeggen ze dan. Maar dat is lastig voor me. Ik houd van zorgen, het zit in mijn vingers. En al hoor ik dertig keer hetzelfde verhaal van een cliënt, het maakt me niet uit. Ik heb veel geduld en de bewoners zijn erg lief. Toen ik hier net werkte was het thuis wel een rommeltje. Maar mijn kinderen zijn trots op wat ik doe. Zij zien een andere moeder, die veel plezier heeft in haar werk.’

‘De flexibele schil’ worden ze wel genoemd: de tijdelijke flexmedewerkers die her en der invallen bij de verschillende locaties van Pro Persona. Nieuwe gezichten, collega’s met eigen dromen, wensen en idealen.


Door Hanneke Sizoo

BLOED
NIEUW
Sluitenvorige pagina'svolgende pagina's
Sluiten

Reactie

Stuur een reactie naar de redactie
Sluiten