Lucy: ‘Als hondengeleider ben je voortdurend bezig om brandjes te blussen. Je wordt achteraf ingezet bij incidenten, zoals geweld of inbraak. In mijn werk voor Wolfheze richt ik me vooral op preventie.
Mijn werkdag begint meestal in Wageningen, waar ik een briefing krijg over wat er aan de hand is. De waan van de dag bepaalt wat ik daarna doe. Er zijn altijd meldingen, incidenten die opgepakt moeten worden. Voortdurend ben ik met iedereen in gesprek. Ook besteed ik aandacht aan social media. Ik heb een eigen Twitter- en Facebookaccount. Het gebruik daarvan is zeer zinvol. Het contact met de politie is daardoor laagdrempeliger en sommige zaken zijn snel opgelost. Komt er een melding dat er een fiets gestolen is? Vaak is er binnen een uur al resultaat.'
Eerst bellen, dan whatsappen
‘Het dorp Wolfheze heeft een eigen whatsapp-groep, daar zitten allerlei mensen in, ook personeel van Pro Persona. Zij zijn voor deze groep heel waardevol, want ze zien veel, komen en gaan van en naar het terrein. Wolfheze is een dorp waar veel gemeld wordt, dat zien we graag. Het gaat niet alleen om incidenten, maar ook om dingen die opvallen of aandacht nodig hebben. In het geval van verdachte situaties vinden we het wel belangrijk dat mensen ons eerst bellen en dan pas gaan whatsappen, anders zijn we te laat.’
Trends
‘Ik overleg regelmatig met de directie in Wolfheze, met de officier van justitie, met de gemeente of met het kernteam veiligheid op het terrein. Het drugsprobleem is bijvoorbeeld regelmatig onderwerp van gesprek. We bespreken de trends, de soorten drugs die gebruikt worden, het gedrag van dealers en kopers, de hangplekken.’
Praatje maken
‘Eens per week houd ik spreekuur. Daar komen inwoners van het dorp op af, maar ook patiënten. Soms gaat het over een burenruzie, of is er een klacht over het eten. In dat laatste geval maak ik natuurlijk duidelijk dat ik daar niet over ga. Voor een patiënt is het nogal eens een excuus om een praatje te maken. Toch heeft het een functie. Ik krijg veel informatie. Soms heb ik de indruk dat het niet goed gaat met iemand, dan geef ik dat door aan de afdeling. Of als iemand dreigt voor de trein te springen, meld ik dat ook, natuurlijk.’
Dealers
‘Er zijn geregeld incidenten, dan draait er iemand door op een afdeling en lukt het de begeleiding niet om het tij te keren. Dan gaan de beveiligers of ik er op af, of we gaan samen. Wij weten: als de begeleiding belt dan is er echt iets aan de hand. De veiligheid op het terrein vraagt voortdurend de aandacht. Het terrein is toegankelijk voor iedereen, waardoor dealers kunnen komen en gaan. We hebben de inrichting van het terrein grondig onder de loep genomen. De verlichting is aangepast, prieeltjes verwijderd. Er zijn borden opgehangen waarmee we duidelijk het signaal afgeven dat drugsgebruik niet getolereerd wordt. Als politie richten wij ons daarnaast natuurlijk vooral op de dealers.’
Het dorp naar binnen halen
‘Vanuit het dorp komen er nauwelijks klachten. Als er al gebeld wordt, dan is het vaak vanuit bezorgdheid. De mensen van de beveiliging zijn ook voor het dorp Wolfheze zeer benaderbaar. Als er al wat gebeurt, wordt er goed gecommuniceerd. Het is een voordeel dat bewoners uit het dorp voor allerlei zaken op het terrein kunnen komen: er is een fietswinkel, een sportgelegenheid, er worden voorstellingen gegeven in de Klaproos. Daarmee haal je het dorp naar binnen. Ook andersom: de mannen van de groenvoorziening werken in het dorp.’
Artikel 3
‘Mijn werk is de afgelopen paar jaar nogal veranderd. De problematiek van de patiënten is zwaarder en het gedrag is ‘harder’ geworden, waarschijnlijk onder invloed van drugsgebruik. Je ziet steeds meer mensen die het niet meer redden in de maatschappij. Daarnaast merken we als gevolg van de ambulantisering dat de druk toeneemt in plaatsen zoals Wageningen, Renkum en Arnhem. Er is meer overlast. Daar maak ik me wel zorgen zover.’
Ambtelijk boos
‘Tot mijn werk hoort ook het surveilleren op de fiets. Ik heb meestal wel een lijstje klaar van mensen die ik wil opzoeken. Om te kijken hoe het gaat, maar soms zijn het ook verzoeknummers. Dan vraagt de begeleiding mij of ik in uniform even ambtelijk boos wil komen doen. Of ik kom dreigen met een bekeuring omdat iemand weer op de spoorrails heeft gelopen. Bij sommige patiënten werkt dat echt. Creatief politieagent zijn, noem ik dat.’
Veiligheid medewerkers prioriteit
‘Het samenwerken met de begeleiding van de afdelingen is erg leuk. Zij zijn open en meewerkend. Wat mij betreft heeft hun veiligheid mijn prioriteit. Er zijn wat dat betreft wel wat verbeterpunten. Medewerkers die ’s nachts alleen op een groep werken, bijvoorbeeld. Natuurlijk is er hulp op de achtergrond, maar die is er niet meteen. Ook ervaar ik dat het op sommige afdelingen not done is om te zeggen dat je je niet vellig voelt. De leidinggevende speelt daar een cruciale rol in.’
Niet zeuren
‘Een voorbeeld is het doen van aangifte. De ene teamleider zegt: Prima, als jij dat wilt, dan doen we dat. De andere teamleider zegt: Niet zeuren, de agressie hoort erbij. Het maakt veel uit of je voelt dat je leidinggevende achter je staat. Natuurlijk hoef je niet overal aangifte van te doen. Maar soms wel. Alleen al om een grens te stellen. Ik zeg altijd: Onveilig zijn, geslagen of uitgescholden worden, het is niet normaal. Ook lijkt het mij bijvoorbeeld vreselijk om bang te zijn als je ’s avonds na een dienst naar je auto loopt. Dat hardop te zeggen, soms is het nodig.’
